Są samuraje podobni ziemi - twardzi i silni, brutalni i zimni jak góry.
Są samuraje podobni płomieniom - gniewem wypalający ścieżkę przez życie.
Są samuraje podobni wichrom - zmiennym, niosącym grad, deszcz i błękit nieba
Hiroshi podobny jest do wody - spokojnej, płynącej spokojnie, niewzruszonej przemocą, cierpliwej. Podążającej ścieżką wyznaczoną przez los i ufającej wyrokom fortun przy wyborze drogi.
Słowem jakie najlepiej określa Hiroshi jest spokój. Pogoda ducha tym dziwniejsza, iż nieczęsto obecna u osoby, której sporo jeszcze brakuje do zakończenia drugiej dekady życia.
Hiroshi jest synem Shiba Naoto, namiestnika rodziny Shiba przy Reihaido sano Ki-Rin. Każdy kto osobiście zna pana Naoto lub jego pierworodnego syna Shiba Naritoki zauważa jak bardzo różny jest Hiroshi od swego brata i ojca, zarówno pod względem wyglądu jak i temperamentu. Dyscyplina wewnętrzna, opanowanie i umiejętności Naoto-dono oraz Naritoki-dono są legendarne. Jest to także coś, co Hiroshi podziwia, ale czego prawdopodobnie nigdy zdoła osiągnąć.
Hiroshi, w przeciwieństwie do brata i ojca, nie jest postacią ani sławną, ani poważaną. Jedyny godny rozgłosu incydent, w którym uczestniczył Hiroshi przydarzył podczas godnej pogardy dojo yaburi jaki Kuni Yori urządził w Reihaido sano Ki-Rin, zaostrzając i tak już napięte stosunki pomiędzy klanem Kraba i Feniksa. Ten incydent zdarzył się jednak niedawno, nie osiągnąwszy w dodatku większego rozgłosu.
Nieco mniej niż przeciętnego wzrostu i tuszy rekompensuje braki fizyczne precyzją ciosów i wyczuciem chwili. Uzbrojony w nieodłączne nagamaki, do którego przykłada wagę i pieczę równą, a może nawet większą niż do katany. Na pewno patrząc na nią częściej się uśmiecha.
Twarz pełna typowych zwyczajnych wad, nie uderza ani pięknem, ani specjalną brzydotą. Nieco za długi nos. Nieco za szerokie usta. Nie do końca gładka cera, zwyczajna dla wielu młodych mężczyzn oraz wąsy, które zaczęły pojawiać się na twarzy ale daleko im do dumnego miana zarostu. Brązowe oczy oraz krótkie spięte w samurajski kok włosy. Proste, jednobarwne, czarne kimono z monem klanu na rękawach i plecach. Słomiany kapelusz chroniący przed słońcem, często zsunięty dla wygody do tyłu.
Gdy ma czas, maluje, układa haiku lub łowi ryby. A lubi mieć wolny czas. Ten czas, ta wolność od pośpiechu i ciągłego zamieszania oraz pewność przyszłości jest czymś czego zazdrości mnichom.
Gdy możliwe, zbiera także opowieści, czasem historyczne, ale głównie fantastyczne. Zarówno znane jak Yuki-onna, tak mniej powszechne jak historie o Nurarihyon czy Kijimunā.
|
